Tęsknię za czasem, gdy życie było listą rzeczy do zrobienia, poukładanych w ciasne sloty czasowe z zaokrągleniem do 15 minut. Ułożonych w taki sposób, by zaoszczędzić między nimi czas i wykazać się sprytem. Życie było ciągiem jasno określonych wydarzeń, następujących po sobie. Teraz ciężko mi zachować kolejność, zapanować nad czymkolwiek. Zrobić, skreślić, iść dalej. Non stop wypadam z obiegu. Zacinam…
Szukam w niedosycie wartości dodatniej, a brak jest wszystkim, co odczuwam, do tego ta rozległa pustka – od rana do nocy ją wypełniam i dalej nic tu nie ma – ani czego się chwycić, ani o czym rozmawiać. Mocno się staram przyjmować bodźce, jak gąbka, więc chłonę wszystko, co staje mi na drodze i czuję świat: zapach, smak i nadzieję.…
Nie pamiętam jak to jest: gdy skraca się dystans między moim ciałem a obcym. Ani tego uczucia, gdy ciało obce, staje się mi bliskie. Mówić komuś o sobie w zdaniach podrzędnych, w więcej niż dwóch akapitach, sprawiając wrażenie, że się otwieram. Nie pamiętam jak to jest: stracić głowę, rozrzucić wokół ubrania. Rozluźnić mięśnie, czuć na ciele mrowienie, nie spowodowane skrzywieniem…
Od czasu do czasu za tobą tęsknię. W większości, kiedy coś jest źle: pralka zaczyna wędrować po kuchni albo zmywarka nie domywa naczyń. Wtedy myślę, gdzie jesteś. gdy noce wydają się bardzo długie, nieznośnie ciemne i kręcę się po łóżku. Gdy robię w nim kilometry ręką, głaszcząc prześcieradło. Długie trasy wokół jednego tematu. Od czasu do czasu myślę o tobie,…
